"Op zoek naar nuance in het Gaza debat" met Natascha van Weezel

De actualiteit van het conflict Israël-Gaza was die avond dichtbij. Ze vertelde hoe 2023 het mooiste jaar uit haar leven was: op 25 januari van dat jaar werd ze moeder, van zoon Max. Op 7 oktober (de aanval van Hamas op Israël) spatte de illusie uiteen. Het raakte haar persoonlijk door de vele en heftige reacties op de sociale media. “De ene helft pro-Israël, de andere helft pro-Gaza”. Er kwamen ook bedreigingen aan haar adres. Ze kon zich enige tijd niet vrij bewegen buitenshuis, moest het naambordje van haar voordeur afschroeven en haar zoontje mocht op de crèche een poos niet in de buurt van het raam komen.

Ondanks alles blijft ze de nuance zoeken in het gesprek met anderen. “Dialoog voeren is niet gezellig koffie drinken. Het kan er heftig aan toe gaan. Maar blijf práten met elkaar, houd respect voor de ander. Ik ben niet voor Israël en ik ben niet voor de Palestijnen. Ik ben voor de mensheid. Het leven is niet zwart/wit. De wereld bestaat uit individuen, niet uit groepen.”

Natascha van Weezel heeft familie in Israël, is er vaak geweest, maar weet niet of ze nog wel van dat land houdt, ook vanwege de kolonisatiepolitiek op de Westoever. “Ik vraag me af wat Netanyahu eigenlijk wil. Waar houdt het op?”

Op dit moment is contact met Palestijnen moeilijk, weet ze. Maar ze zal altijd haar hand blijven uitsteken. “Ook al snap ik het wel als iemands tegen met zegt: rot op met je nuances.” Ze vertelde hoe ze op een dag haar zoon Max naar de crèche bracht, waar de kleine Mahmout in een hoekje zat te huilen. Ze pakte hem op en troostte hem, waarop Max jaloers werd en ook begon te huilen. Ook hem pakte ze op. “Toen had ik een islamitisch jongetje op mijn rechterarm en mijn Joodse zoon op mijn linker. Even later zaten ze beiden gezellig te spelen met de houten dieren van de speelgoedboerderij. Sindsdien heb ik een houten schaap op mijn bureau staan. Zo simpel kan hoop zijn.”

Ze besloot haar betoog met het vertonen van twee fragmenten uit de documentaire ‘Brug over de breuklijn’ die ze samen met haar collega Sinan Can maakte. Over een Zwolse leraar die in zijn klas de verbinding tot stand bracht. En over haar moeder, journaliste Anet Bleich, die het allemaal niet meer ziet zitten.

Natascha van Weezel had een welwillend Zincafé-publiek deze avond. Een publiek dat het eens was met haar pleidooi voor dialoog en nuance. Want genuanceerd zijn is niet het laffe midden zoeken. Genuanceerd zijn is een standpunt. Een sterk standpunt, vond iemand uit de zaal. Het is het beste middel tegen polarisatie.

Namens Zincafe,

Willem Hekhuis