Maandagavond 29 januari 2024
Voor Kathleen Ferrier was het Zincafé in Theater De Tuin te Leusden een thuiswedstrijd met veel kennissen en vrienden in de zaal. Maar haar persoonlijke verhaal ging juist over wat ze buiten Leusden, buiten Nederland en vooral ook buiten Europa meemaakte.
Ze groeide op in Suriname, een land met een zeer gemengde bevolking en veel verschillende geloofsgemeenschappen. De moskee in Paramaribo staat naast de synagoge, symbool voor een tolerante atmosfeer. Op kerkelijke feestdagen aten ze thuis kip of vis want dat paste bij alle geloven. In Leiden studeerde ze Spaans en Portugees, de talen van Zuid- Amerika. Een belangrijke ervaring deed ze op In het Hendrik Kraemer Instituut, de toenmalige zendingshogeschool van de Hervormde Kerk. Kennismaken met andere culturen stond daar op het programma. Praktisch gezien deed ze dat in de rest van haar leven. In Chili (1984-1991) leerde ze wat het is om in een dictatuur te leven. Angst is dan op het gebied van de politiek alom aanwezig en het is een instrument in handen van de dictator. Veel later kwam ze angst weer tegen in Hong Kong toen China tegen alle afspraken in de macht overnam. Niet met grof geweld, maar subtieler met een veiligheidswet die de burger niet meer beschermde tegen de overheid.
Weer in Nederland stuitte ze in haar rol als secretaris van het verband van migrantenkerken op onverwacht dubieuze opvattingen. ‘Kunnen wij een kerk huren op zondagmiddag?’, was de vraag aan een plaatselijke Raad van Kerken. ‘Nee, maar we weten wel een ruimte boven een café, daar kunnen ze niets stelen.’
Via de CDA-vrouwen kwam Kathleen Ferrier In de politiek terecht, uiteindelijk tien jaar als kamerlid. Het was een roerige periode, niet lang na ‘nine eleven’, de moord op Pim Fortuyn en in Nederland de PVV als gedoogpartij van de regering. Zij koos in de CDA-fractie samen met Ad Koppejan voor de rol van dissident. Haar lessen? Speel het spel mee maar raak jezelf niet kwijt. Buig als het riet, maar breek niet. Laat je leiden door een visie, niet door een verzameling opinies van kiezers. Nog een van haar oneliners: ‘De pest voor een land zijn politici die denken dat ze onmisbaar zijn.’
Bij haar terugkeer uit Hong Kong in Nederland in 2018 trof haar en haar echtgenoot de verharding in de maatschappij. Veel mensen zijn niet meer nieuwsgierig naar de achtergrond van medeburgers. Ze zien de ander niet meer als medemens.
Kathleen Ferrier is dankbaar voor haar huidige rol als voorzitter van de Nederlandse Unesco-commissie. Ze onderscheidt drie pijlers waarop een goed leven in deze wereld moet rusten: eerlijk verdelen van rijkdom, een sterke rol van (internationale) rechtspraak en verbinding door middel van onderwijs en cultuur. ‘Om kwaad te laten groeien, heb je veel goede mensen die niets doen.’
Ze eindigde met: ‘Spreek je uit, wees nieuwsgierig en geef liefde.’ Daarna resteerde niets meer dan een stevig applaus.
Voor het verslag,
Dick van Norren
Reactie plaatsen
Reacties